Rayman Legends Review (2025)

Gerelateerde artikelen:

Rayman heeft een hele eeuw geslapen en hij moet nu wakker geslagen worden voor zijn avontuur. Is dit een klein grapje van Ubisoft naar Wii U-bezitters die erg lang hebben moeten wachten op deze game? Misschien wel. Toch moet je verder niet te lang stilstaan bij die verlate release, want de game is het wachten meer dan waard. Plus, er zijn grote veranderingen te constateren ten opzichte van de versies van de andere consoles.

Naast dat je hem off-tv kunt spelen, is het in Rayman Legends op de Wii U niet altijd zo dat je actief aan het platformen bent. In je GamePad zit het beestje Murphy gevangen, een soort vliegende kikker die we voor het eerst zagen in Rayman 2. In sommige levels komt hij even langs en tikt hij op het scherm alsof hij gevangen zit. Jij moet hem eruit halen door simpelweg op je touch screen te tikken.

Het is verder - op welk platform je het ook speelt - een waar genot om Rayman Legends te spelen. Je kunt heerlijk door de levels rennen als dat jouw cup of tea is, want de levels zijn zo opgebouwd dat je er werkelijk doorheen scheurt als het moet. Toch kun je ook je tijd nemen - want er loopt geen klok - en zorgen dat je echt al die Teensies (kleine blauwe figuurtjes) weet te vangen. Elk level bevat er tien, die soms verstopt zijn in aparte levels die je vindt in de hoeken en gaten van de levels, maar ook soms worden vrijgespeeld als je simpelweg een van de vele piratenvijanden uitschakelt.

Wat verder heel belangrijk is in Rayman Legends en in mijn optiek beter in elkaar zit dan in Mario (wat best lastig toe te geven is als die hard Mario-fan) zijn de muntjes. In Rayman Legends spaar je geen kleine muntjes voor levens zoals in Mario, maar spaar je ‘lums’. Dit zijn een soort vuurvliegjes die je in de levels onder andere terugvindt in gouden kooitjes die je open moet slaan. Je hebt er vaak wel 600 nodig om aan het eind de gouden medaille in de wacht te slepen, maar er is ook een andere reden waarom lums sparen de moeite waard is.

Je kunt met lums nieuwe personages vrijspelen om te gebruiken in de game. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat er eigenlijk geen verschil zit tussen de verschillende personages. Zelf heb ik stiekem het gevoel dat Goth Teensie sneller en wendbaarder is dan de grote lompe Globox, maar aan de andere kant heeft Globox weer langere armen om mee te slaan. Toch ben ik bang dat dit slechts een gevoel van mij is, want als er al verschillen zijn tussen de personages, dan zijn die miniem.

Overigens kun je veel meer in het menu naast levels en personages kiezen. Je krijgt voor bepaalde dingen die je doet zogeheten ‘lucky tickets’. Dit zijn virtuele kraskaartjes waarmee je ‘characters’ kunt vrijspelen, maar ook Rayman Origins-levels en extra ladingen lums. Die ‘characters’ zijn geen speelbare personages, maar nemen plaats op hun kussens in een apart gedeelte in het menu. Het is de moeite waard regelmatig een bezoekje te brengen aan deze vreemde wezens, want ze hebben soms cadeautjes voor je.

Dan is er ook nog Kung Foot, wat een soort battle arena is waarin je kunt voetballen met je vrienden, maar er zijn nog meer mini games te vinden onder de challenges. Wat ik het leukst vind aan het menu, is de manier waarop de levels binnen de de zes werelden - Teensies in Trouble, Toad Story, Fiestas de los Muertos, 20.000 Lums under the Sea, Olympus Maximus en Living Dead Party - worden weergegeven.

Elk level is een schilderijtje waar je inspringt. Ben je er doorheen, dan zie je de geredde Teensies bovenin de lijst weergegeven, maar ze staan ook fysiek om het schilderij heen, wat er niet alleen heel gezellig uit ziet, maar ook ontzettend vraagt om doorspelen als je ze nog niet alle tien hebt gevonden.

Ik heb het allerbeste voor bijna het laatste bewaard, want Ubisoft heeft ontzettend haar best gedaan op de levels. Dat komt op een hele leuke manier tot uiting in het level Castle Rock. Ik had het net al over het fijne snelle platformen dat deze game je geeft en die snelheid komt goed terug in Castle Rock. Dit level speel je op de muziek Black Betty en precies als er een gitaarsolo komt of een paar rammen op het drumstel, dan sla je net een vijandje neer of spuwt een draak wat vuur op je. Het is zo’n geslaagde ritmische manier van gamen dat je er alleen maar meer van wilt en gelukkig heeft Rayman Legends nog meer van dit soort grappige trucjes naarmate de game vordert.

Hoewel de game geen echt verhaal kent, zit deze wel vol humor. Van scheet-kont-humor tot schattige momentjes; je zult het tegenkomen binnen dat geweldige animeerstijltje van Rayman Legends. Het ziet er prachtig uit, is ontzettend kleurrijk en is ondanks dat het natuurlijk in de basis op Origins lijkt, toch weer heel origineel. En het beste van dit alles is dat deze bijzonder mooie werelden ook nog steeds erg snel worden geladen. En als je wel even moet wachten, dan kun je in de laadschermen op jacht naar hartjes zodat je iets minder snel het loodje legt.

Ik heb het tot nu toe alleen over singleplayer-ervaringen gehad, maar ik heb hem ook even co-op gespeeld op de Xbox 360. Ik gaf in mijn special al aan dat ik bang was dat de tweede speler weer geen achievements zou ontvangen en dat is inderdaad het geval. Erg balen natuurlijk, want dit is juist een game die je van begin tot eind wilt uitspelen met je partner of familie in de huiskamer. Spijtig, want als je je best hebt gedaan in zo’n lastig renlevel waarin je letterlijk de vuur aan de schenen wordt gelegd, dan wil je daar toch een klein extraatje voor en nu zie je de achievements allemaal naar player 1 gaan.

Gerelateerde artikelen: